SCHIEDAM- Er wordt geen onderzoek gestart naar het ‘lekken’ van het evaluatierapport over Stroomopwaarts van adviesbureau Berenschot. Het stadsbestuur van Schiedam ziet geen noodzaak voor een dergelijk onderzoek. Schiedamse raadsleden hebben zich gestoord aan berichtgeving in de krant over de inhoud van het onderzoek nog voor het rapport aan de raad beschikbaar was gesteld. Het rapport is bovendien al 3,5 maanden voor openbaarmaking rond gegaan achter de rug om van de verschillende gemeenteraden.
Volgens het Schiedamse college van burgemeester wethouders was het ‘lekken’ mogelijk een gevolg van het feit dat de drie waterweggemeenten elk de eigen informatievoorziening naar de eigen raad hebben gevolgd. Er zou dus geen sprake van zijn van het bewust lekken.
Tegelijk blijkt dat het onderzoek van Berenschot al ruim drie maanden op de plank lag voor het aan de volksvertegenwoordigers werd aangeboden. Het Schiedamse college verklaart dat is gekozen voor een zorgvuldig besluitvormingsproces. Het college heeft eind januari kennisgenomen van het evaluatieonderzoek. Voordat het evaluatieonderzoek werd behandeld zijn eerst de bijzondere ondernemingsraad (BOR) en de ondernemingsraad van Stroomopwaarts in de gelegenheid gesteld om een eerste schriftelijke reactie op het onderzoek uit te brengen. Na ontvangst en verwerking van de reactie van de Ondernemersraden zijn de stukken aan de drie colleges aangeboden.
De opdrachtgever van het onderzoek van Berenschot zijn de drie colleges van de waterweggemeenten. De drie betalen gezamenlijk alle kosten.
GEEF UW MENING!!
Plaats een reactie onder dit bericht op deze site (scrol naar beneden). Gebruik uw vrijheid van meningsuiting!
LET OP!! Spreek vrijuit, maar reacties die oproepen tot geweld en verwensingen met ziektes worden niet getoond.
Publicatie kan (soms) enige tijd duren.
Rara wie heeft er bij Berenschot gewerkt? Juist! De burgemeester van Maassluis, Edo Haan.
Ook wat je leest in de krant moet je maar niet geloven, door dat medium wordt je be-DON-derd!
O ja, dat wil ik ook nog kwijt: Diegene van die krant begrijpt dit DON-ders goed!
Zelfs voor deze “journaliste” (AD) komt deze reactie van mij niet als DON-derslag bij heldere hemel!
Ja sorry Sandra, ik ga me niet eens voordoen als een DON-Juan!
Volledig in de pocket (AD) van Stroomopwaarts. Het lijkt wel een advertorial die ook op Schiedam24 te lezen valt.
Journalisten kiezen tegenwoordig meer voor een extraatje dan voor journalistieke onafhankelijkheid!
Shame on you. Hoe kun je je vak zo bezoedelen. Dit is typisch de DON-kere kant van de journalistiek!
De Monografie ‘De Participatiwet. Een grondrechtenperspectief’ onder redactie van mr.dr. A. Eleveld stelt dat de calculerende burger niet bestaat. Wel is met hoofdstuk 3 ‘Financieringstructuur van de Participatiewet ‘een uitgebreide analyse opgenomen over ‘de calculerende gemeenten’ waaruit volgt dat het Rijk er genoegzaam vanuit kon gaan dat ‘ontschotting’ van het budget zondermeer zou leiden tot misbruik, waarbij het gepretendeerde algemeen belang zou prevaleren op het individuele belang van de burger. Ook landelijk blijkt er niet of nauwelijks uitstroom naar regulier werk en dat viel dus te verwachten nu de gewone werkloze bijstandsgerechtigde moest worden gedwongen de plaats in te nemen in de voormalige sociale werkplaatsen, gepretendeerd om daar te leren werken, een systeem bekend van de formele afschaffing van de slavernij halverwege de 19-de eeuw.
Het rapport Berenschot stelt: ‘ In 2018 is het re-integratieproces gestandaardiseerd in logische ontwikkelstappen: de Werkstraat. Alle nieuwe aanvragers van een uitkering doorlopen dit proces. Inwoners die al langer een uitkering ontvangen, worden hier groepsgewijs voor opgeroepen. Het proces start na het werkgesprek met een assessment. Hierin wordt de situatie van de kandidaat in kaart gebracht. Op basis van de ontwikkelpotentie,e eventuele belemmeringen en de verwachte uitstroomkans wordt de kandidaat in een vervolgtraject geplaatst. De wens is iemand te plaatsen in een werkleertraject om vervolgens te kunnen uitstromen naar betaald werk. Wanneer er sprake is van psychische of medische belemmeringen wordt er beoordeeld wat mogelijk is. Waar mogelijk worden kandidaten op een passende manier geactiveerd, al dan niet in samenwerking met een GGZ-organisatie. Als dat niet mogelijk is, is een tijdelijke vrijstelling een optie.’
Mijn stelling luidt dat de Stroomopwaartsen er belang bij hebben dat hun ‘klanten’ precies niet uitstromen naar reguliere arbeid omdat de ingecalculeerde winst, dan wel besparing op de voormalige WSW werkplaatsen, dan zou teruglopen, immers ligt de productie factor van de feitelijk tot arbeid gedwongen niet-lichamelijk- of geestelijk gehandicapte burgers hoger dan dan van de wel gehadicapte burgers die gaandeweg de toegang tot arbeid tegen regulier salaris en daarmee de mogelijkheid van meedoen in de maatschappij willens en wetens zou worden ontnomen. Hiertoe is het criterium ‘arbeidsgehandicapte’ geintroduceerd en middels ‘het assesment’ wordt de niet-gehandicapte burger dus standaard gedegradeerd tot arbeidsgehandicapte, feitelijk om ‘ondersteuning’ (lees dwang) bij re-integratie te kunnen onderbouwen.
Om vrijwilligheid te veinzen wordt de burger steeds op privaatrechtelijke wijze uitgenodigd om aan de keukentafel tot overeenkomst te komen met het participatiebedrijf, zeg maar het privaatrechtelijke ‘proces’ binnen Openbaar Lichaam Stroomopwaarts MVS.
Een geval uit de praktijk:
Het college van Vlaardingen kent een burger die reguliere arbeid verricht die zij op eigen titel heeft verworven en eind november 2019 netjes haar inkomsten uit reguliere arbeid (parttime) heeft gemeld. Op deze reguliere arbeid is dus het recht als geregeld in het Burgerlijk Wetboek en dus niet de Participatiewet.
Het reguliere inkomen dient te worden aangevuld door het participatiebedrijf dat de uitbetalingen verzorgt en hiertoe bij gezamenlijk besluit van de 3 MVS-colleges tot uitvoering in privaatrechtelijke zin is gemachtigd. Deze machtiging waarbij het participatiebedrijf ondermeer is opgedragen als administratiekantoor op te treden, vind haar grondslag in de Gemeentewet waarin is geregeld dat de burgemeester is gemachtigd om in- en buiten rechre namens de gemeente op te treden.
Stroomopwaarts MVS reageert na melding van het college van Vlaardingen echter niet met een verrekening over de maand november 2019 en aanvulling over de maand december 2019. Het in dwangarbeiders handelende Participatiebedrijf Stroomopwaarts MVS heeft namelijk een eigen belang dat haals staat op dat van de burger en betaalt de gehele maand november 2019 uit, dus zonder het teveel betaalde terug te vorderen.
Bij brief van 24 december 2019 wordt het slachtoffer door het Participatiebedrijf gedurende 3 maanden met ingang van 1 januari 2020 voor 100% gekort, feitelijk omdat zij weigert zich middels ‘het assesment’ dat Stroomopwaarts MVS geheel in eigen beheer heeft, tot arbeidsgehandicapte te doen brandmerken.
Op deze burger zien dus de arbeidsrechtelijke voorwaarden zoals opgenomen in het Burgerlijk Wetboek, en is anders dan geregeld bij de Participatiewet die volgens Wikipedia staat voor dwangarbeid, in casu sprake van vrije arbeid en vrije arbeidskeuze zoals bij diverse ook door Nederland onderschreven verdragen is geregeld. Stroomopwaarts MVS wil dus koste wat kost de vrije arbeidsrelatie van de burger ook bij ommekomst wijzigen in een onvrije (dwang)arbeids-relatie waarbinnen zij de dienst uitmaakt en waarbij middels ‘het assesment’ de vrije burger tot arbeidsgehandicapte dient te worden bestempeld om ‘ondersteuning’ en daarmee gepaard gaande inkomsten en (ESF)subsidies veilig te stellen.
Zie hier de reden voor de ook door Berenschot geconstateerde niet-uitstroom van bijstandsgerechtigde burgers, feitelijk omdat de Participatiewet nu eenmaal niet in uitstroom naar reguliere arbeid voorziet maar zo is opgezet om reguliere dwangarbeid binnen het gelijktijdige invoeren van soort Rijksgouwenstelsel, mogelijk te (doen) maken, wat men er ook over beweert.
In dit geval speelt dan ook nog mee dat Stroomopwaarts MVS ook anderszins een belang nastreeft, namelijk het achteraf bestendigen van eerder heimelijke stigmatisering waarbij een ketenpartner in het kwaad, een zekere organisatie voor thuiszorg, ten koste van haar werkneemster is bevoordeeld geheel buiten haar om. Dit leidde ertoe dat zij niet namens het college van haar woonplaats Vlaardingen bij volmacht tot keukentafelgesprek zou worden uitgenodigd, maar door het college van Schiedam dat op deze wijze haar medewerking zou verlenen eerder evidente fraude van Stroomopwaarts MVS door/namens het college van Vlaardingen af te kunnen dekken zonder te hoeven voortborduren op eerder ‘maatwerk’ waartoe het college van Vlaardingen zich gehouden zou zien.
Ook om deze reden dient de deze burger koste wat kost te worden teruggebracht onder dwangregime in de zin van de Participatiewet waarbinnen de burgerrechten dus zonder meer worden verneukt. Ook mede in verband met privacy-aspecten is het college van Vlaardingen medio november 2019 verzocht inzage te verlenen in alle stukken waarover het beschikt of kan beschikken aangaande het slachtoffer.
Het sprak haast voor zich dat het college van Vlaardingen inzage (en daarna afschrift) van bepaalde stukken middels de nodige kunstgrepen (nu reeds 4 maanden!) zou gaan traineren, tenminste tot nadat het slachtoffer ‘ tot inkeer’ zou komen en zich alsnog zou melden voor ‘het assessment’, een instrument waarmee dus is beoogd ook eerder malversaties door Stroomopwaarts MVS als daartoe ingestelde organisatie te ‘rechtvaardigen’.
Kleine aanvulling:
Mevrouw geeft dus haar maandinkomen uit parttime arbeid tegen 100% loonwaarde voor de zekerheid per aangetekende brief op aan het college van Vlaardingen, aangetekend omdat wanneer dat zo uitkomt er bij ambtenaren nogal eens het een en ander ‘zoek’ raakt of gewoon wordt genegeerd.
Stroomopwaarts MVS dat als administratiekantoor volgens de geldende wet- en regelgeving formeel slechts bevoegd is uitvoering te geven aan het toekennings- dan wel intrekkings-besluit verlening bijstand, de uitbetaling van het volledig toegekende bedrag dus, betaalt daarna gewoon de volle maand november maar ook december 2019 uit. Dit kan dus ook niet anders omdat Stroomopwaarts MVS zich dan wel voordoet als zou het bevoegd zijn in eigenlijk alles terwijl het dat dus absoluut niet is.
Het Rijk heeft met alle inkomens regelingen daarbij met ingang van 2001 een omgekeerde bewijslast ingevoerd, zeg maar een alles of niets systeem, zo ook met de toeslagen ingevolge de Wet IB 2001 warmee een soort lijfeigenschap zou worden ingevoerd waarmee het Rijk alle normaal werkenden in haar verstikkende greep heeft. Dit systeem werd stiekem in etappes
ingevoerd met een soort ‘keukentafelformulier’ waarmee in de Algemene bijstandwet was geexperimenteerd.
Cees Tamboer, finncieel redacteur van het Parool schreef daar over een stukje ‘Karin Terlien krijgt geen kopje meer’ waaruit voor de oplettende lezer duidelijk wordt dat het Rijk geen voor rechtsmiddelen vabare beslissingen afgeeft maar een formulier hanteert waarmee de burger ‘alles of niets’ zich gedwongen ziet mee te werken, gelijk een wurgcontract dus! Om dit niet op te laten vallen doet het Rijk dit in etappes waardoor de burger een steeds iets gewijzigd formulier inkomstenbelasting moet invullen en ondertekenen. Tegelijk gaan er ‘voorschriften’ van hogerhand uit om desnoods met valsheid in geschrift en ander lis en bedrog de burger uit te pezen, waarvan het mooiste voorbeeld nu de kinderopvangkorting die dus opzettelijk van hogerhand zou in voorgeschreven.
Hoofdambtenaar ww. Curfs van Stroomopwaarts MVS doet iets vergelijkbaars en ook hier beging zij objectief, dus inzichtelijk voor een ieder die de brief ziet en daar aan vorrafgaande stukken, valsheid in geschrifte. De Officier van Justitie stelt daarop in haar sepotbesllissing impliciet vast dat mw. Curfs en collegae weliswaar valsheid in geschrift plegen maar niet strafbaar is omdat dit nu eenmaal volgens ‘ de voorschriften’ is bij instanties als Stroomopwaarts. ‘Impliciet’ omdat voor de OVJ en belastingambtenaren kennelijk gelijkluidende voorschriften gelden want de normale uitnodigingsbrieven ot gesprek welke steeds namens een der MVS colleges worden ondertekend worden om kennelijk moverende redenn door de OvJ vervalst tot “opgetekende verslagen van meerdere (telefosche gesprekken’. Het zijn dus eenzijdig door Stroomopwaarts verzonden standaardbrieven en gesprekken hebben verder niet plaatsgehad, dus ook niet met mw. Curfs die is aangegeven inzake haar willens en wetens valselijk opgemaakt schrijven van 9 mei 2019.
Wat is nu de stekking van dit verhaal, juist ‘ALLES OF NIETS’, want degene die zich eenmaal heeft gemeld voor wat dan inkomensregeling dan ook, knoopt zich volledig zelf op. De burger die zich meld, de beslissing op aanvraag is immers afgeschaft afgeschaft, komt nooit meer uit deze fuik vandaan.
De Participatiewet regelt strikt de (dwang)arbeidsrelatie met de burger nadat deze zich heeft gemeld voor een paar centen, en dus niet voor dwangarbeid en een regionaal brandmerk van Participatiebedrijf Stroomopwaarts MVS tot arbeidsgehandicapte, het criterium om onder belastingen en werkgevers premies uit te kunnen komen en bovendien ook nog subsidies en belastingvoordelen op te strijken voor de ‘ondersteuning’ (lees dwang!).
Dit betekent dat het Participatiebedrijf niet toestaat dat een eenmaal door haar gebrandmerkte regionale lijfeigene ontsapt en reguliere arbeid gaat verrichten. De dwangarbeider is immer ‘ziek in de zin der Participatiewet’ en de wet is absoluut en voorziet er nu eenmaal niet in dat mensen ontsnappen anders dan tussen 6 plankjes! De Prticipatiewet kent dan ook geen werknemers en reguliere arbeid verrichten is feitelijk verboden na melding voor ‘ondersteuning’. Met andere woorden als je eenmaal je ziel aan de Duivel of Curfs hebt verkocht…
Anders dan overheden de burger steeds proberen wijs te maken wordt regulier inkomen uit reguliere arbeid volgen het Burgerlijk Wetboek niet aangevuld nu de Participatiewet dit uitsluit. Slechts vanuit dwangregieme ingevolfe de Participatiewet kan een werkgever geld krijgen voor een arbeidsgehandicapte die door Curfs cum suis op een soort schavot worden aangeboden, zeg maar de regionale MVS slavenmarkt.
Burgers en volksvertegenwoordigers moeen daarbij vooral in de waan blijven iets te vertellen te hebben en de gemeenteraden hebben dat ook, alleen bepaalt het Rijk wat ze mogen vertellen. Mw. Curfs beroept zich dan ook niet op enig wet of mandaatregeling van de 3 MVS-colleges als ze zich beroept op bevoegdheden die zij formeel dus niet heeft, maar op het oprichtingsbesluit Openbaar Lichaam Stroomopwaarts MVS waartoe de MVS-colleges zich van hogerhand gedwongen zagen. Mw. Curfs stelt schriftelijk dat aan het bestuursorgaan Stroomopwaarts MVS daarmee de bevoegdheden geregeld bij Participatiewet zijn overgedragen.
Van de Participatiewet is de Algemene wet bestuursrecht (Awb) nadrukkelijk uitgesloten, hetgeen zich vertaalt in een aantal artikelen waarin een aantal zaken als geregeld in de Awb daarom apart worden geregeld, niet meer algemeen dus maar bij specifieke wet, in casu de Participatiewet.
Zo kent de Participatiewet een artikel 79 Pw waarin niet de algemene route maar een speciale route wordt aangegeven inzake rechtsbescherming. Verder kent de Participatiewet een speciale mandaatregeling waarop mw. Curfs zich impliciet beroept, immers stelt zij dat haar toko bij oprichtingsbesluit waartoe de colleges door het Rijk zijn verplicht, de bevoegdheden integraal zijn opgedragen, en daarbij doelt zij uiteraard niet op de halfslachtige mandaatregeling van de colleges die verder alleen maar dient om de rottigheid te versluieren, maar op de afwijkende mandaatregeling als opgenomen in de Participatiewet.
Een algemeen mandaat ingevolge de Algemene wet bestuursrecht dus, regelt het zo dat een bestuursorgaan een individuel ambtenaar ‘mandateert’ en daarbij bij besluit bepaalde bevoegdheden overdraagt. Deze individuele ambtenaar kan ook werkzaam zijn bij een ander bestuursorgaan dat daarvoor apart toestemming moet geven. Het mandaat gaat dus nooit over op een ander bestuursorgaan omdat het an geen mandaat meer zou zijn maar delegatie van taken.
Mevrouw Curfs beroept zich wat haar gepretendeerde bevoegdheden dus niet op de neppe-mandaatregeling bij nep-besluit van de 3 MVS-colleges, maar op het mandaat zoals dat bij wet is geregeld, in casu de Participatiewet. Dat waarin bij wet vanuit het Rijk is voorzien staat goed verstopt onder artikel 7 lid 4 waruit ook meteen duidelijk wordt dat enig ander besluit dan het absolute toekenninsbesluit danwel de intrekking daarvan is uitgesloten, dus ook aanvulling tot minimumniveau van een regulier salaris!
Mw. Curfs volgt dus niet de gemeentelijke regelgeving maar ‘de voorschriften’ van het Rijk zoals die normalter in etappes worden doorgevoerd en nu als het aan mij ligt in z’n totaliteit vroegtijdig over het voetlicht komen. Het schema is als volgt: Openbaar Lichaam Stroomopwaarts MVS is opgericht en tegelijk zijn daarmee de bevoegdheden als gesteld bij Participatiewet feitelijk integraal overgegaan op het nieuwe bestuursorgaan, immers kan ingevole art. 7 lid 4 het college de in de eerste volzin bedoelde vaststelling en beoordeling mandateren aan bestuursorganen.
Het komt er simpelweg op neer dat het Rijk een soort couppleger heeft geinstalleerd die de opdracht heeft de gmeentelijke democratie in etappes te elimineren. Het Rijk heeft dus geen bevoegdheden gedelegeerd aan de gemeenten maar stelt stiekemweg een nieuw bestuurslaag in naar voorbeel van het Rijksgouwenstelsel van weleer…
En onderkoningin Curfs wordt daarvoor in etappes die gelijk lopen met de heimelijke invoering van het Rijksgouwenstelsel naar rato beloond